„Jej głos przywodził na myśl dźwięk morza: od zmysłowego szeptu po wściekły ryk bałwanów (…). Na pierwszy rzut oka nie różniła się od zwykłej rybaczki: zgrzebna spódnica upstrzona rybimi łuskami, rozchełstana bluzka eksponująca wyjątkowo kształtny biust, włosy opadające na ramiona w wijących się splotach. Dopiero po chwili na mlecznej skórze kobiety dostrzegało się refleksy przywodzące na myśl wnętrze muszli, a we włosach gałązki morszczynu. Gdyby zaś ktoś nadal miał wątpliwości co do jej natury, jedno jej spojrzenie natychmiast by je rozwiało.
W jej oczach było morze. Wyglądało to tak, jakby jej tęczówki były pozbawione źrenic i wypełniał je migotliwy błękit, raz po raz mieniący się zielenią, zupełnie jak wody zatoki, nad którą się znajdowali.
(…)
Podeszła do niego, nachyliła się i dotknęła jego skroni. Na jej nadgarstku błysnął sznur pereł o nieregularnych kształtach, przywodzących na myśl zęby niewielkiego zwierzęcia.
– Oto mój dar dla twojego ludu – rzekła z mocą. Jej głos przywodził na myśl ryk sztormu. – Przymierze, którego nie zdoła złamać żadna obca siła: ani stal, ani zaklęcie, ani modły kapłanów. Moc, która będzie budzić podziw i lęk w całym Daoran, domenie śmiertelnych. A gdy go opuścicie, zyskacie przywilej żeglowania ze mną po Wiecznych Morzach. To zaszczyt, który nie był dotąd dany ni ludziom, ni herosom i nie dostąpi go nikt, kto nie ma w sobie choć kropli waszej krwi. – Przerwała. – To moja obietnica. Czas, byś dopełnił swojej.”
(fragmenty opowiadania „Lokaar”)
Oto Bogini. Vaissa, zwana Panią Morza, w świecie Avaroth włada żywiołem wody. Zmienna i nieprzewidywalna jak morze, jest zarówno źródłem życia, jak i zniszczenia. To właśnie jej zniewoleni Amainowie powierzyli niegdyś swój los – i otrzymali dar, jakiego nie spodziewali się ani oni sami, ani ich stwórcy, którzy skazali ich na śmierć. Rasa wyhodowana niegdyś do walki i zabijania zyskała łaskę Bogini i zaszczytne miano Dzieci Vaissy, które po dziś dzień budzi szacunek i lęk w całym Avaroth.
