Verlak – wąż (według niektórych smok) morski, uznawany za święte zwierzę bogini Vaissy. Amainowie wierzą, że w verlakach zamieszkują dusze ich pobratymców, którzy zginęli, zostawiwszy na świecie niedokończone sprawy. Ma to tłumaczyć niezwykłą inteligencję tych zwierząt, a także niektóre zachowania, których nie sposób racjonalnie wyjaśnić.
Dorosły verlak osiąga długość od pięciu do sześciu sążni. Ma częściową zdolność do mimetyzmu (dostosowuje się do barwy dna lub wody), a jego skóra wykazuje właściwości iluminacyjne: gdy zwierzę manifestuje radość lub agresję, zmienia kolor na niebieskozielony i delikatnie świeci. Charakterystycznym elementem ich budowy jest kołnierz: płat luźnej skóry rozpięty na kostnych wyrostkach, który verlak rozpościera w sytuacji zagrożenia lub w celu odstraszenia rywala. Oczy verlaków przybierają te same kolory co u Amainów (czarne, zielone lub bursztynowe/złote) – być może to jest źródłem wierzeń o zamieszkujących je duszach.
Jad verlaka jest silnie halucynogenny; szamani wykorzystują go do nawiązywania kontaktu z duchami zmarłych i innymi istotami z zaświatów. Ma także właściwości znieczulające (niweluje nawet działanie cierpiętnika). Jako lek wywołuje przejściowe skutki uboczne, takie jak odrętwienie, zaburzenia widzenia i halucynacje. W dużej dawce jest śmiertelny. Uchodzi przy tym za najbardziej „miłosierną” z trucizn: łagodzi wszelki ból i sprowadza piękne sny. Należy stosować z ostrożnością. Może uzależniać.