Drzwi celi otworzyły się z okrutnym zgrzytem, wyrywając Savandera ze snu. Najemnik poczuł ucisk w żołądku – nie tylko z głodu. Po tym, w co się wplątał – i tym, co spotkało jego zleceniodawców – otwarcie jego więzienia nie wróżyło niczego dobrego.
Nieznacznie uniósł powieki. Do środka weszło trzech uzbrojonych strażników i jeszcze jedna postać, która niemal całkiem skryła się za potężnymi sylwetkami zbrojnych. Z poziomu podłogi, na której leżał, Sav dostrzegł tylko czubki jej butów, wykonanych z najlepszej cielęcej skóry, i skraj ciemnego płaszcza. Ciekawe, czy przyszli, by wywlec go na przesłuchanie, czy od razu powieść na szafot. On w każdym razie nie zamierzał im ułatwiać roboty.
Ostentacyjnie odwrócił się do przybyłych plecami. Metaliczny dźwięk łańcuchów u jego kajdan nieco zepsuł efekt.
– Masz gościa, najmito. – Stojący najbliżej strażnik kopnął go w podstawę kręgosłupa, niezbyt mocno. – Wstawaj.
– Nie chce mi się.
Usłyszał niecierpliwe westchnienie, a po nim głos, który nie mógł należeć do żadnego ze zbrojnych:
– Podnieście go.
Dwie pary rąk natychmiast dźwignęły go ze sterty słomy, która od kilku tygodni służyła mu za łóżko, po czym brutalnie unieruchomili jego ramiona i – nie zważając na jego przekleństwa – zwrócili go w stronę osoby, która najwyraźniej dzierżyła tu dowództwo. Sav ze złością zdmuchnął z twarzy brudne strąki włosów.
– Czy to przesłuchanie? – warknął.
– To zależy, kim się okażesz, więźniu. – Postać podeszła bliżej. Zdjęła z głowy kaptur, który wcześniej skrywał jej twarz, i spojrzała na Savandera najpiękniejszymi oczami, jakie kiedykolwiek zdarzyło mu się widzieć.
Zamrugał. Nie spodziewał się ujrzeć w tym lochu kobiety, zwłaszcza tak atrakcyjnej. Owalna twarz o jasnej cerze kontrastującej z ciemną oprawą oczu, uczesane w koronę włosy w kolorze starego złota, kształtna szyja – to wszystko sprawiło, że wyposzczonemu najmicie na moment odebrało mowę. Ciekawe, kim była. Posłuch, jaki miała wśród żołnierzy, wskazywał, że prawdopodobnie kimś znacznym. Może powiernicą księżnej albo jej zaufanym szpiegiem. Według informacji, jakie zdobył, zanim go schwytano, ważne funkcje na dworze księżna Araven powierzała osobom obojga płci, bez względu na ich pochodzenie, wyłącznie na podstawie ich kwalifikacji.
Oczywiście takie rewolucyjne podejście nie wszystkim się podobało. Sav skrzywił się mimowolnie na wspomnienie tych, przez których się tu znalazł.
– Zadam ci pytanie – usłyszał. – Zastanów się nad odpowiedzią. Jeszcze mogę uznać, że nie warto cię oddawać katu.
Akurat, pomyślał ponuro. Udział w zamachu na życie władcy mógł się skończyć tylko w jeden sposób. A skoro nie widział dla siebie szans na ocalenie, postanowił przynajmniej się zabawić.
– Puśćcie go – padły słowa, które zaskoczyły go bardziej niż obecność tajemniczej piękności w celi śmierci.
Strażnicy spojrzeli po sobie niepewnie.
– Ogłuchliście? – huknął. – Pani wydała wam rozkaz.
Uzbrojone ręce odsunęły się. Więzień rozmasował obolałe ramiona. Z chęcią zrobiłby to samo z nadgarstkami, ale żelazne obręcze skutecznie to uniemożliwiały.
– Już – zwrócił się do piękności w płaszczu, która przyglądała mu się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Możesz zaczynać.
– Kim jesteś?
Wyszczerzył zęby i bezczelnie otaksował ja wzrokiem.
– Kimś, na kogo zawsze czekałaś, ślicznotko.
Skinęła głową. Najbliższy żołnierz natychmiast zdzielił go w pysk. Cholera…
– Zła odpowiedź.
– Skąd wiesz, skoro nie sprawdziłaś?
Tym razem wystarczyło spojrzenie. Drugi cios był silniejszy; najmitę zamroczyło tak, że upadł na czworaki, a gdy doszedł do siebie, poczuł w ustach smak krwi. Odruchowo sprawdził, czy nie stracił jakiegoś zęba, ale chyba wszystkie były na miejscu.
Poczuł ból, gdy strażnicy brutalnie pochwycili go za ramiona i szarpnięciem zmusili go do wyprostowania pleców. Wstać mu jednak nie pozwolili. Kobieta podeszła bliżej, po czym błyskawicznym ruchem chwyciła go za włosy przy skroni.
– Widzę, że nie zrozumiałeś – syknęła. – Daje ci szansę, byś ty sam udzielił mi odpowiedzi. Na pytania, które ci zadam. Zadrwij za mnie jeszcze raz, a naszą dalszą rozmowę uznam za bezcelową. Pojąłeś?
Nie odpowiedział. Wyłowił bowiem w jej wypowiedzi coś, co kazało mu powściągnąć swój niewyparzony język. Kimkolwiek była ta tajemnicza postać, przyszła tu, by rozmawiać. To zaś otwierało mu przynajmniej jedną maleńką furtkę do negocjacji.
– Jeszcze raz. – Kobieta zacisnęła dłoń na jego włosach. – Kim jesteś?
– Savander – szepnął. – Savander z Ceverde. Pokorny sługa jej książęcej mości.
– To się jeszcze okaże – uśmiechnęła się złośliwie – czy pozwolę ci nim zostać, najmito. Na razie jesteś więźniem, skazanym na śmierć za rozruchy w stolicy i kilkanaście zabójstw. Na twoje szczęście śledczy nie dopatrzyli się w twych czynach zdrady, a jedynie chęci zarobku. Twoi zleceniodawcy zostali straceni przedwczoraj. Spektakularnie.
Wiedział o tym. Wciąż rozbrzmiewały mu w uszach ich wrzaski. Księżna Ceverde, jak słyszał, uchodziła za roztropną i sprawiedliwą władczynię, jednak były rzeczy, których z zasady nie wybaczała. Na bogów, na jej miejscu postąpiłby tak samo. Właściwie nic do niej nie miał: przez wszystkie lata, gdy włóczył się po Środkowych Krainach w poszukiwaniu sławy i zarobku, sprawy Ceverde niewiele go obchodziły. Było mu obojętne, kto zasiada na jego tronie. Dlatego też bez mrugnięcia okiem przyjął hojną ofertę kilku zbuntowanych szlachciców, którzy zamierzali dokonać gwałtownej zmiany władzy.
Niestety zabrali się do tego nieudolnie. Savander od dłuższego czasu miał wyjątkowego pecha do zleceniodawców. Do tego musiał się ukrywać przed pewnym zawziętym Amainem.
– O czym chcesz ze mną rozmawiać, pani? – zadał pytanie, które, miał nadzieję, brzmiało poważnie i rzeczowo.
– Nie tutaj. – Kobieta z odrazą zmarszczyła nos, jakby dopiero teraz poczuła wszechobecny odór szczyn i dawno niemytego ciała. – Znam przyjemniejsze miejsce. Dołączysz do mnie, gdy będziesz gotowy. – Puściła go i skinęła na strażników. – Zabierzcie więźnia do łaźni i dajcie mu czyste ubranie. Potem przyprowadzicie go do moich komnat. Jeśli spróbuje uciec, zabić… – Znów utkwiła twardy wzrok w Savanderze. – Całą bandę.
***
Sav z rozkoszą rozmasował uwolnione z kajdan nadgarstki. Jego nozdrza wypełniła woń leczniczego balsamu, którym zabezpieczono otarcia, oraz aromat świeżo upranych i wywietrzonych ubrań. Jego stare łachy zabrano i rzucono w ogień jeszcze w łaźni, gdzie oddano go w ręce krzepkich łaziebnych, które następnie z wielka gorliwością wyszorowały jego ciało, a potem zrobiły porządek z zarostem i włosami. Szaroblond kosmyki – pofalowane od wilgoci – wciąż pachniały rozmarynem, przynosząc mimowolne skojarzenia z pieczenią jagnięcą, którą zaserwowano mu zaraz po kąpieli. Gdyby nie obecność straży, Savander mógłby się poczuć jak prawdziwy książęcy gość. Jednak zbrojni w barwach Ceverde nie pozwalali mu zapomnieć, że mimo chwilowych wygód nadal pozostaje więźniem, i nie odstępowali go na krok.
Aż do teraz.
Komnata, do której go przywiedziono, była raczej skromna: ot, wąski przechodni pokoik z ostrołukowym oknem i lekko uchylonymi drzwiami do sąsiedniego pomieszczenia, w którym łatwo mogli się ukryć strażnicy. Przy oknie stał sekretarzyk z orzecha, do połowy zasłany pergaminami. Wszystkie ułożono w równych stertach, z dala od kałamarzy i pieczęci, co mogło świadczyć o zamiłowaniu do porządku oraz przezorności osoby, która tu urzędowała – a która teraz przypatrywała się Savanderowi z rękoma skrzyżowanymi na piersi, wsparta biodrami o krawędź blatu.
Biodra miała, trzeba przyznać, niczego sobie. Piersi też. Prosta ciemnozielona suknia, choć skromna, doskonale podkreślała jej figurę, a to miło rozpalało wyobraźnię najmity. Ciekawe, że nie obawiała się zostać z nim sam na sam.
– Patrz mi w oczy – usłyszał.
Posłusznie podniósł wzrok.
– Tak lepiej. – Kobieta skinęła głową. – Domyślasz się, dlaczego cię wezwałam?
Przezornie przełknął pierwsze słowa, które cisnęły mu się na język. Jeśli jego rozmówczyni pełniła dostatecznie ważną funkcję na dworze, nawet komplement dotyczący jej nietypowej urody mógłby zostać wykorzystany przeciw niemu. Czarnooka, mimo doskonałej figury, złotych włosów i nadobnego oblicza, z pewnością nie była już dzierlatką i wiedziała, że walory ciała również mogą służyć za broń. Sprawiała też wrażenie osoby, która potrafi świadomie z owej broni korzystać.
– Wolałbym raczej usłyszeć odpowiedź, pani, zamiast snuć domysły – odparł rzeczowo. – Zaoszczędzimy czas.
– Dobrze. – Zwróciła na niego wielkie, czarne oczy. Gdyby miał mniejsze doświadczenie, mógłby w nich utonąć. – Potrzebuję kogoś, kto podjąłby się pewnej misji. Trudnej misji, wymagającej zarówno brutalnej siły, jak i dyplomacji. Pewne źródła wskazują, że możesz być człowiekiem, którego szukam.
– Jakie źródła? – spytał podejrzliwie.
– Głównie twoi wrogowie. – Wzruszyła ramionami. – Zwłaszcza ten, który cię ściga. A także twoi byli zleceniodawcy, którzy podczas tortur przyznali, że powinni byli postąpić według twojego pomysłu.
– Najpierw powinni byli się rozeznać w nastrojach społecznych – parsknął z irytacją. – A gdy te zdecydowanie bardziej sprzyjały panującej władczyni niż kilku obrażonym kretynom, należało zaczekać i najpierw przygotować odpowiedni grunt pod działanie. Albo postawić na sprytne skrytobójstwo zamiast urządzać szopkę w środku miasta. Na bogów, gdybym od początku wiedział, jak wygląda ich pomysł na przejęcie władzy w Ceverde, w życiu nie podpisałbym kontraktu.
– Jednak podpisałeś.
– Miałem swoje powody. – Savander umknął wzrokiem. – Zresztą moim zadaniem było jedynie wszcząć rozruchy w Adenie. Za to mi płacili, a ja wywiązałem się z umowy.
– Skutecznie – zauważyła jego rozmówczyni z ironią. – Schwytanie ciebie kosztowało nas kilkanaście trupów, nie mówiąc o…
– Mam złożyć kondolencje rodzinom ofiar? – zadrwił.
Zmrużenie powiek.
– Byłoby miło, gdybyś mi nie przerywał.
– Byłoby jeszcze milej, gdybyś wreszcie wyjawiła mi swe imię, pani.
Przez chwilę przypatrywała mu się niczym niezwykłemu zjawisku, z jakim dawno – lub nigdy – nie miała do czynienia.
– Araven – odparła z drwiącym uśmiechem. – Księżna Ceverde.
Niemożliwe, myślał oszołomiony, gapiąc się na stojącą przed nim kobietę. Miał wrażenie, że bezlitośnie z niego zakpiono. To nie mogła być księżna Ceverde. Araven, siostra króla Durwaina, była niemalże jego równolatką. Nie powinna wyglądać jak… no, może nie jak jego córka, ale…
– Napatrzyłeś się? – spytała kobieta cierpko. – Jeśli nie, daj mi znać, kiedy skończysz i znów będziesz zdolny do rzeczowej rozmowy. Bo na razie wyglądasz mało inteligentnie.
Savander zamknął usta. Po pierwszym zaskoczeniu przypomniał sobie, z czym kojarzyła mu się niecodzienna uroda księżnej. Wizerunki kobiet i mężczyzn o złotych lub białych włosach i niemal czarnych tęczówkach zdobiły ściany niektórych starych świątyń. Przedstawiały długowieczną rasę, której potomkowie wciąż zamieszkiwali Półwysep Vergijski. To stamtąd wywodziła się ostatnia z żon Selgara IV, a zarazem matka roaveńskiej następczyni tronu, która przez dziwny splot wydarzeń została władczynią Ceverde. W żyłach Araven płynęła więc salyańska krew.
Jeśli plotki były choć w części prawdziwe i Araven rzeczywiście dążyła do objęcia tronu Roavenu, wystarczy, że wykaże się odrobiną cierpliwości i zaczeka, aż Durwain sam ustąpi jej miejsca. Bo to, że siostra go przeżyje, było więcej niż pewne.
Trzeba było jedynie zadbać, by roaveński król nie doczekał się prawowitego potomka.
Mimowolnie przełknął ślinę. Zaczynało do niego docierać, na czym miałaby polegać jego misja. I dlaczego postanowiono zaangażować do niej człowieka skazanego na śmierć.
Odetchnął głęboko i nakazał sobie spokój. Dano mu szansę, by mógł przekonać księżną o swej wartości, więc powinien ją wykorzystać. Rozumiał bowiem, że kolejnej może już nie dostać.
Skłonił głowę.
– Słucham cię, pani.
Araven rzeczowo wyłożyła mu szczegóły jego zadania. Wysłuchał jej z uwagą, choć nie odmówił sobie przyjemności nacieszenia oczu i puszczenia wodzy fantazji. O księżnej Ceverde (i jej temperamencie) krążyło sporo gorących plotek. Niespecjalnie go interesowały, dopóki nie wiedział, jak wygląda. Teraz sam chętnie sprawdziłby ich wiarygodność.
Wreszcie księżna skończyła mówić, a Savander znalazł potwierdzenie przypuszczeń odnośnie warunków swojego ułaskawienia – i nieco zepsuło mu to humor.
– Miałbym zatem doprowadzić do usunięcia z tronu króla Roavenu? – upewnił się.
Araven skinęła głową.
– Albo wspomóc w tym zaangażowane osoby. Mój brat ma wielu wrogów, a najbardziej kluczowym może się okazać jego własny syn. Wybór środków pozostawiłabym tobie. Czyż to nie kuszący akt łaski?
Sav spojrzał na nią spode łba. Lubił ryzyko, ale nie spieszyło mu się do samobójstwa. Zwłaszcza że miał jako-takie pojęcie, jakimi zasobami, w tym zbrojnymi i wywiadowczymi, aktualnie dysponował król Durwain.
– Mam jakiś wybór? – spytał ponuro.
– Owszem. – Wzruszyła ramionami. – Jeśli się zgodzisz, narazisz skórę, jednak zyskasz moją łaskę i wdzięczność. Jeśli odmówisz, zostaniesz ukarany za udział w spisku przeciw koronie zgodnie z prawem Ceverde, podobnie jak twoja banda. Nie przypuszczam, że bardzo ci na niej zależy, jednak zakładam, że nie spieszy ci się do łamania kołem. – Uśmiechnęła się szeroko.
Gdyby nie wiedział, z kim ma do czynienia, zdzieliłby ją w pysk. Skoro jednak wiedział… Odruchowo obrzucił swoją rozmówczynię wzrokiem. Może wcześniej nie interesował się sprawami Ceverde, jednak jego ostatnie zlecenie zmusiło go do błyskawicznego nadrobienia zaległości, w tym zebrania wszelkich informacji o panującej władczyni – nie tylko tych oficjalnych. Teraz zasłyszane w gospodach opowieści przypominały mu się ze wszystkimi pikantnymi szczegółami.
– To niebezpieczna misja – stwierdził i od niechcenia wykonał krok w jej stronę.
– Zgadza się.
Nie poruszyła się ani o cal. Mogło to świadczyć o jej odwadze, pewności siebie, głupocie albo… potwierdzać plotki.
Uśmiechnął się do swoich myśli. Jeśli się nie mylił, mógł dzięki niej wygrać znacznie więcej niż życie – albo wszystko zaprzepaścić. Jednak Sav zawsze lubił ryzyko, a stojąca przed nim kobieta zdecydowanie była warta, by je podjąć. Do cholery, w końcu coś mu się należało za wszystkie dni gnicia w lochu.
Kolejny krok. Araven nie spuszczała z niego wzroku. Sav był pewien, że w każdej chwili mogła wezwać straż pozostawioną za progiem – a jednak tego nie zrobiła. Uznał to za zachętę.
– Wasza wysokość wspominała coś o wdzięczności…
Uniosła brwi.
– Na razie nie zrobiłeś nic, by na nią zasłużyć, najemniku.
– Jeśli wasza wysokość pozwoli, chętnie dowiodę swej wartości tu i teraz.
Skłonił się z wystudiowaną galanterią, po czym błyskawicznym ruchem chwycił jej dłoń i podniósł do ust. Dopiero wtedy drgnęła, lecz nie cofnęła ręki. Nawet przysunęła się odrobinę bliżej.
– Dobrze cię oceniłam – wymruczała, a kąciki jej warg uniosły się w zagadkowym uśmiechu, gdy Savander po kolei całował jej palce. – Lubisz ryzyko.
– To też.
Objął ją w talii i gwałtownie przyciągnął do siebie, po czym pożądliwie wpił się w jej usta. Doświadczenie nauczyło go, że jeśli kobieta nie zareaguje w takiej sytuacji krzykiem lub rękoczynami, w kilka chwil zmięknie jak wosk. Nie spodziewał się jednak, że po namiętnym pocałunku księżna bez ceregieli wsunie dłoń w jego spodnie – i nie mógł uwierzyć w swoje szczęście.
Już jesteś moja, pomyślał, pewien swego. Wtedy poczuł nieprzyjemny uścisk w miejscu, które bardzo nie lubiło być ściskane, i nie zdołał powstrzymać jęku.
– Nie próbuj ze mną pogrywać, najmito, bo źle się to dla ciebie skończy – syknęła Araven. – Wyciągnęłam cię z lochu, lecz w każdej chwili możesz tam wrócić.
Milczał, czując, jak czoło wilgotnieje od potu. Przestań, zaklinał w myślach, błagam cię, przestań…
– Zapamiętaj, że trzymam cię za jaja nie tylko dosłownie. – Smukłe palce nacisnęły odrobinę mocniej, aż w oczach najemnika wezbrały łzy. – To, czego oczekuję w zamian za ułaskawienie ciebie, to sprawność w boju i umiejętność myślenia. Tym. – Księżna wbiła mu palec w czoło. – Cała reszta może być tylko przyjemnym dodatkiem. Rozumiesz?
– Tak, pani – wykrztusił.
– Dobrze. – Nieprzyjemny uścisk zelżał, by ustąpić miejsca o wiele milszemu dotykowi. Mimo wszystko Savander nadal nie ośmielił się drgnąć. Araven uśmiechnęła się z triumfem. – Skoro jednak zaoferowałeś mi i takie usługi… – zagadnęła aksamitnym głosem, od którego najmitę przeszedł dreszcz. Przysunęła się bliżej i chwyciła go wolną ręką za kark. – Dam ci szansę, byś się w nich wykazał, Savanderze z Ceverde.
***
– Jak wrażenia? – rzucił Devan obojętnie, gdy odbierał od księżnej plik podpisanych dokumentów. Starał się przy tym nie zerkać w stronę drzwi do sąsiedniej, zdecydowanie bardziej prywatnej komnaty.
Jej wysokość wzruszyła ramionami.
– Ujdzie, jeśli się lubi nieokrzesanych barbarzyńców – odparła. Doskonale zdawała sobie sprawę, o co tak naprawdę pytał jej sekretarz. – Także inteligentnych.
Dworzanin zachował taktowne milczenie. Nie było tajemnicą, kim był pierwszy mężczyzna obecnej księżnej Ceverde ani z jakich stron się wywodził. W powszechnej opinii szlachty Środkowych Krain Elvar Vaeling, sardyjski wódz działający według archaicznego prawa klanowego, również uchodził za barbarzyńcę.
– Mówią, że ten człowiek nie ma najlepszej opinii – zauważył ostrożnie zaufany jej książęcej mości. Araven wzruszyła ramionami.
– Mówią też, że jest skuteczny. Kogoś takiego szukałam.
– Wyrachowanego łajdaka? – spytał Devan z powątpiewaniem.
– Owszem. – Księżna odwróciła się od studiowanej właśnie mapy Roavenu i utkwiła w nim oczy. Miały twardy wyraz. – Do zadania, które mu wyznaczyłam, dokładnie takiego drania potrzebuję.
***
– Jak wrażenia? – spytał z kpiącym uśmiechem Arvil, gdy Savandera odprowadzono do celi, większej i zdecydowanie przyjemniejszej niż cuchnące klitki, do których trafili poprzednio. Czyste, ogolone twarze (i brak smrodu) wskazywały, że jego podkomendnym także nie poskąpiono wizyty w łaźni. Dostali też świeże ubrania. To wszystko musiało się stać jeszcze podczas jego spotkania z księżną, zatem stosowny rozkaz został wydany, zanim…
Żmija, pomyślał i zacisnął dłonie. Wiedziała, że jej nie odmówię.
Mimo wszystko nie umiał bardzo się na nią gniewać. Albo zwyczajnie nie miał na to siły.
– Sav, psiamać, co z tobą?
Nie od razu odpowiedział. Prawdę mówiąc, nie pamiętał, by jakakolwiek kobieta w jego życiu doprowadziła go do podobnego stanu. Czuł się całkowicie… nie, „sponiewierany” to nieodpowiednie słowo. Po prostu pokazano mu, gdzie jego miejsce. Gdy już się z nim oswoił, okazało się całkiem komfortowe.
Wyczerpany do granic rzucił się na siennik, założył ręce za głowę i zapatrzył się w strop.
– Chyba się zakochałem – stwierdził.